Rozdział 3, część 2

- Ciociu, dzień dobry!! – rzuciłam się do witania autentycznie ucieszona widokiem Cioci.

-Mogłabyś chociaż zadzwonić, starzy ludzie nie lubią nagłych wizyt, nie pamiętasz?

Zaczyna się, pomyślałam.

- Ach, no tak, powinnam była zadzwonić, ale zawsze jak dzwonię to potem coś się dzieje i w końcu nie przyjeżdżam. To tak chyba lepiej, prawda? – odpowiedziałam odważnie.

- Dobrze, dobrze, już chodź. Tylko zabierz wszystko z samochodu i przestaw go, bo jakoś krzywo stoi.

Zaczyna się to denerwujące instruowanie. Rany! Jakby oprócz Cioci cała galaktyka ludzi to byli bezmózgowce, których trzeba dokładnie pokierować w działaniu i w najdrobniejszym szczególe. Niestety sama też troszkę taka byłam. To chyba była siła genów.

Weszłyśmy do domu. Dom. Tu był kiedyś mój dom. Właściwie jedyny, jaki pamiętam, bo ten wcześniejszy, prawdziwy, powoli zupełnie zacierał mi się w pamięci… Kierowana w najmniejszym działaniu (postaw to tu, tam powieś, siadaj tam) i traktowana jak oficjalny gość i tak czułam, że wróciłam do domu. Usiadłam w kuchni, na moim ulubionym legowisku zrobionym ze starych kufrów „wyprawowych” jakiejś tam babcio-ciotki. Ciocia zniknęła w spiżarni. Rozejrzałam się po kuchni. Panował tu jak zwykle nieskazitelny porządek, który sama też uwielbiałam. Porządek budził we mnie spokój, bezpieczeństwo. Przez uchylone drzwi spiżarni widziałam półki pełne kiszonych ogórków, papryki, dyni. Rzędy słoików z sokiem malinowym, porzeczkowym i agrestowym. Czułam jak produkuje mi się dodatkowa porcja śliny.

-Może coś pomóc? – zapytałam, choć odpowiedz i tak znałam.

-Nie, nie, odpocznij, zaraz zjemy razem.

Ciocia wyszła ze spiżarni obładowana. Mimo, że nie spodziewała się wizyty, wyglądała nienagannie, jak zwykle. Fryzura ułożona i podpięta, śliwkowa garsonka z piękną broszką w kształcie motyla. Zazdrościłam Jej tej samodyscypliny. Od lat mieszkała sama, a umiała znaleźć w sobie taką mobilizację, by zadbać o siebie, dom, robić przetwory no i ten ogród. Ogród był po prostu imponujący! Każda grządeczka wypielona, zagrabiona, maliny i porzeczki podwiązane, drzewka owocowe poprzycinane, a rabatki i małe skalniaczki pełne kwitnących kwiatów i bylin.

-Opowiadaj, czemu ZNOWU jesteś sama – wyrzut w jej głosie był silny.

- Tomek jest mocno podziębiony, chyba po prostu jest przemęczony i niedospany, a Mys..

Ugryzłam się w język. Obiecałam sobie – ani słowa o Mysterze.
(ciąg dalszy nastąpi...)