wtorek, 13 stycznia 2015

Rozdział 27, część 3

Potwornie uderzał mnie jego widok. Miałam łzy w oczach. On był taki biedny, zupełnie zrezygnowany. Cichutko popiskiwał i strasznie się drapał, do krwi. Przyniosłam pasztet z kuchni i trochę chleba. Biedaczek o mało nie połknął tego w całości. Czekał na jeszcze, ale ja wiedziałam, że jak istotka jest taka wygłodniała to nie można jej dać za dużo na raz. Nie wiadomo jak długo nie jadł. Leżał skulony pod stołem. Przyszła Magda z gospodarzem. Myster na razie był w samochodzie, to nie był czas na ich zapoznawanie. Bałam się, że psiak zaraz zemrze. Gospodarz był wyraźnie niezadowolony, że w jego pięknym pokoju, na dywanie, pod stołem leży „coś takiego”. Ale bardzo nam pomógł. Była niedziela, więc szanse, że w tej okolicy dostaniemy się do weterynarza były marne. Jednak gospodarz podał nam adres gdzie mieszka weterynarz. Znowu samochód, znowu psiak pod moimi nogami, szybka jazda. Stukanie do drzwi weterynarza, długie czekanie, ciche piszczenie psiaka na moich rękach, skowyt Mystera w samochodzie. I nic. Dom jak wymarły. Wsiadamy do samochodu. Czuję, że ktoś na nas patrzy. To firanka w domu u weterynarza poruszyła się. Jeszcze raz wracam, tak bardzo potrzebujemy pomocy dla tego biedaka. Nic. Jestem wściekła! Czemu nikt nie otwiera?! Magda jest już bardzo zdenerwowana, Mysterowi udzielają się nerwy... A Biedaczek tylko się we mnie wpatruje. Totalna rezygnacja, chyba umiera…
(ciąg dalszy nastąpi...)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz