środa, 24 grudnia 2014

Rozdział 24, część 6

Zaparzyłam pyszną herbatkę waniliową i usiadłyśmy w kuchni. Ta herbata waniliowa to właściwie również zasługa pani Heleny. To ona jakoś chyba nieświadomie pokazywała mi jak ważne są takie różne codzienne drobiazgi, walka z bylejakością. Zawsze witała mnie herbatą w pięknych filiżankach, ciasteczkami misternie ułożonymi na talerzyku. Tak jakby to było jakieś święto. To było dla mnie zupełnie coś nowego. Ciocia Wanda bowiem chomikowała wszystko na później, na specjalną okazję. Piękna zastawa pochowana po szafach, obrusy też, ciastka te tańsze, bo te lepsze na większą okazję. Kurcze! Życie było przecież tu i teraz, a nie później! Czułam, że mam to po ciotce – czekoladki ukryte na później nieraz lądowały w końcu w koszu, gdy przypadkiem znalezione były już dawno przeterminowane. A z Tomkiem? Tyle rzeczy, miejsc zostawionych na potem, a tu już nie ma żadnego potem… Dlatego tym łapczywiej chciałam się uczyć od pani Heleny, podpatrywać.
Teraz, gdy tak siedziałyśmy w kuchni, to chciałam tyle jej opowiedzieć, nacieszyć się jej obecnością, ale widziałam, że jest bardzo zmęczona. Szybko zaproponowałam jej drzemkę. Tak bardzo chciałam by się nie zmęczyła! Już wcześniej przygotowałam cały pokój, by miała wszystko pod ręką, wygodnie.
(ciąg dalszy nastąpi...)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz