Rozdział 2, część 1

Polubiłam bardzo nasze placykowe spotkania. Można powiedzieć, że zyskałam nowy krąg znajomych. Łączyły nas nasze psiaki – temat niewyczerpany. Myster był zachwycony możliwością swobodnego biegania i szaleństw z kumplami. Co tam się działo! Podgryzania, piruety, podkopy, poszczekiwania. Po około godzinnej zabawie Myster wracał ledwo żywy do domu. Ubłocony „jak dzika świnka” często lądował od razu w misce na mycie łap i brzusia, a warto dodać, że nienawidził wody, więc aż popiskiwał z rozpaczy, a potem jeszcze parę minut był na mnie wyraźnie obrażony za takie naruszenie jego prywatnego psiego jestestwa. Po myciu szedł do michy i wlewał w siebie hektolitry wody (ja tylko stałam nad nim i dolewałam wody, gdy dochodził do dna). A potem padał trupem gdzieś na podłodze i odpoczywał, wyraźnie już zadowolony.

Ludzie z placyku byli zbiorowiskiem różnych osobowości i branży. Gdy tak staliśmy to nieraz opowiadali o pracy, kłopotach, szukali rady. Cechowała ich wszystkich wielka wrażliwość na krzywdę zwierzęcą. Także nieraz miałam ściśnięte gardło słysząc potworne historie o psiej niedoli. I tak dowiedziałam się o Nim, psiaku, którego nazwaliśmy umownie w naszym gronie Trupkiem..

Pani Krysia, właścicielka Duki, pięknego wyżła węgierskiego - Myster go uwielbiał i traktował z wyraźną estymą, uznając go chyba za psa giganta - skądinąd siłą i perswazją pieniężną odebranego ludziom, którzy trzymali go na pustej działce przez całe tygodnie bez żadnej budy czy jakiegokolwiek schronienia.. A więc pani Krysia opowiadała o małym piesku, który czasem przemyka po naszym osiedlu. Opowiadała, że jest skrajnie wycieńczony, ale jeszcze bardziej przerażony… Wyśledziła już, że pomieszkuje prawdopodobnie u takich pijaczków w starych barakach niedaleko naszego osiedla. Mówiła, że musi mu się dziać potworna krzywda, bo wygląda strasznie.

Od tego dnia zaczęłam bardziej się rozglądać wracając z pracy. I tak pewnego dnia zobaczyłam go... Przemykał z ogonem pod brodą, starając się być niewidzialnym.. Wyglądał strasznie. Był potwornie wychudzony i kulał na jedną łapkę. Czułam, że wilgotnieją mi oczy… Zawołałam do niego, próbując nawiązać kontakt, a on, jak tylko poczuł się „namierzony” zaczął biec wystraszony na tych trzech wychudłych łapkach. I tyle go widziałam.. Stałam jeszcze chwilę myśląc o tysiącach ludzi mieszkających wkoło, posiadających pełne lodówki i przytulne pokoje i o tym małym Trupku, tuż obok, umierającym na oczach ludzi. Bo przecież teraz nie tylko ja go widziałam, ale jakoś nikt nawet nie zawiesił na nim na dłużej oka. Dlaczego?
(ciąg dalszy nastąpi...)